Jak tak tym śniegiem nawaliło, to każda jazda była cięższa i dłuższa niż zwykle. Spóźniłam się na zajęcia, starałam się omijać pieszych, by im krzywdy nie zrobić oponą z kolcami, trzymałam równowagę, by się na nikogo nie wywrócić, tłukło po śniegu bardzo, przeklinałam ten śniegi te chodniki i tych drogowców i dziwiłam się, po co do cholery ja się tak męczę... Oto jest pytanie. Mam nadzieje, że co mnie nie zabije to mnie wzmocni, może choć trochę. Nie oczekuje efektów w postaci świetnie opanowanej techniki jazdy w śniegu, co mi da lepszą koordynacje w terenie, ale może chociaż będę odważniej jeździć w terenie. Mnóstwo razy wstrzymywałam oddech jadąc po śniegu, a to żebym się nie wywróciła, a to pytałam się siebie: "Przejadę to? O masakra! Jeeee udało się :D" Ubity, dziurawy od butów śnieg nie jest zbyt przyjemny do jazdy, więc każdą przejechaną stresującą sytuacją cieszyłam się jak głupia :P Przynajmniej nawet w taką pogodę wiem, że daje radę, czasami z trudem, ale jednak. Trzeba się hartować, bo już niedługo będę miała więcej kilometrów do przejechania, by dostać się na uczelnie, czy w ogóle do miasta. Nie będę miała takiego komfortu jak teraz, że jak nie ma pogody nagle to wsiadam w autobus i jadę. Komunikacja na wsiach nie taka częsta niestety.
Muszę być twarda a nie miętka ;)